istanbul

Dipsiz sessizlik,
kendini sorguluyor
sokaklar boşalmış
içi içine sığmıyor.
sessizce yürüdü
yol gözünde büyüdü
bir gün bakındı
sokak lambası sönmüştü
karanlıklar arasında
gölgeleri sayıyordu
sessizce büyüdü
iki yakası bir araya gelmiyordu
içi dolup taşıyordu
rüzgar tenini serinletiyor
göz yaşları kesilmiyordu
sıcaklamıştı ancak ağlamadan edemiyordu
haykırıyordu adını,
İSTANBUL!!!